Ο τυφώνας Χάρβεϊ έφτασε στις ακτές του Τέξας ενισχυμένος στην κατηγορία 4 της πεντάβαθμης κλίμακας Σαφίρ-Σίμσον, με θυελλώδεις ανέμους και κίνδυνο να προκληθούν εκτενείς πλημμύρες, καθώς εκτιμάται ότι θα είναι ο πιο καταστροφικός τυφώνας που έχει πλήξει τις ηπειρωτικές ΗΠΑ εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία.

Ο τυφώνας έπληξε την πόλη Κόρπους Κρίστι περίπου την Παρασκευή στις 22:00 (τοπική ώρα, 06:00 σήμερα ώρα Ελλάδας) με ανέμους που έπνεαν με ταχύτητα 209 χιλιομέτρων την ώρα και τρεις ώρες αργότερα επέστρεψε σε μια κοντινή περιοχή. Οι 320.000 κάτοικοι του Κόρπους Κρίστι έχουν λάβει οδηγίες να την εγκαταλείψουν.

Ο τυφώνας αναμένεται να κινείται επί ημέρες αργά πάνω από τις ακτές των Πολιτειών του Τέξας και της Λουιζιάνα, που έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση καταστροφής προκειμένου να καταστεί δυνατή η χορήγηση βοήθειας από το ομοσπονδιακό κράτος, ενώ εκτιμάται ότι θα πέσουν έως και 90 εκατοστά βροχής και η στάθμη της θάλασσας μπορεί να ανέβει ακόμη και κατά 4 μέτρα.

Η πόλη Ρόκπορτ φάνηκε να επλήγη περισσότερο από τον τυφώνα, λίγες ώρες αφού ο δήμαρχός της κάλεσε όποιον επιλέξει να μείνει στο σπίτι του να γράψει το όνομά του και τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης του στο χέρι του ώστε να μπορέσει να ταυτοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου ή τραυματισμού.

Ένα λύκειο, ένα ξενοδοχείο, ένα συγκρότημα κατοικιών, καθώς και άλλα κτίρια υπέστησαν ζημιές, σύμφωνα με τους διασώστες και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Κάποια από αυτά χρησιμοποιούνταν ως καταφύγια.

«Αυτή τη στιγμή είμαστε αποκλεισμένοι και δεν μπορούμε να πάμε πουθενά», δήλωσε ο Στιβ Σιμς, ένας εθελοντής πυροσβέστης στο Ρόκπορτ. «Έχουμε ακούσει φήμες για χιλιάδες πράγματα, δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τίποτε διότι δεν έχουμε δει τίποτε. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα, αλλά δεν γνωρίζουμε ποια», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τον Σιμς, έχει διακοπεί η ηλεκτροδότηση και η πρόσβαση στο Διαδίκτυο, ενώ προβλήματα αντιμετωπίζουν και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας.

Έως και 6 εκατομμύρια άνθρωποι εκτιμάται ότι βρίσκονται στον δρόμο του τυφώνα Χάρβεϊ, καθώς και η καρδιά της πετρελαιοπαραγωγής των ΗΠΑ. Οι επιπτώσεις του τυφώνα στα διυλιστήρια έχουν ήδη προκαλέσει αύξηση των τιμών των καυσίμων.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε μέσω του Twitter ότι υπέγραψε διάταγμα με το οποίο κήρυξε το Τέξας σε κατάσταση φυσικής καταστροφής. «Κατόπιν του αιτήματος του κυβερνήτη του Τέξας (σ.σ. Γκρεγκ Άμποτ), υπέγραψα την κήρυξη φυσικής καταστροφής», έγραψε.

Ενισχυμένος από τα ζεστά νερά του Κόλπου του Μεξικού ο Χάρβεϊ γίνεται ο πρώτος τυφώνας κατηγορίας 4 που πλήττει τις ΗΠΑ μετά τον Τσάρλι το 2004 και ο πρώτος που πλήττει το Τέξας μετά την Κάρλα το 1961.

Περίπου 45 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Κόρπους Κρίστι, 160 χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές, κοντά στην πόλη Γκάλβεστοουν ο τυφώνας Χάρβεϊ προκάλεσε κάποιες διακοπές ηλεκτροδότησης.

Καθώς άρχισαν να ενισχύονται οι άνεμοι στη Βικτόρια ένα καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος που έπεσε προκάλεσε πυρκαγιά σε ένα σπίτι, σύμφωνα με το γραφείο του τοπικού σερίφη. Σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης, περίπου το 65% των 65.000 κατοίκων αψήφησαν τη διαταγή για εκκένωση.

Αν και χιλιάδες έχουν απομακρυνθεί από τα σπίτια τους, πολλοί είναι αυτοί που έχουν μείνει, συγκεντρώνοντας αποθέματα σε τρόφιμα, καύσιμα, και τοποθετώντας σάκους με άμμο έξω από τα σπίτια τους, προκαλώντας την αγανάκτηση των τοπικών αρχών.

«Προτείνουμε, αν οι άνθρωποι μείνουν εδώ, να γράψουν με μαρκαδόρο στο χέρι τους το όνομά τους και τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης», τόνισε ο δήμαρχος του Ρόκπορτ Πάτρικ Ρίος. «Δεν μας αρέσει να μιλάμε για αυτά τα πράγματα. Δεν είναι κάτι που μας αρέσει, αλλά είναι η πραγματικότητα. Οι άνθρωποι δεν ακούν».







ΑΠΕ

Ο Παναγιώτης Πολίτης, μέλος του σωματείου της ΛΑΡΚΟ και Πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου, μιλάει στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen και τον Νίκο Κλέτσα, για τις απολύσεις στη ΛΑΡΚΟ και την κινητοποίηση την Τρίτη 29 Αυγούστου 2017.

Οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιήσουν 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στην κεντρική πύλη του εργοστασίου στις 5.30 π.μ., με αίτημα την άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων στην εργολαβία Καρατσώλη στη ΛΑΡΚΟ, ενώ θα ακολουθήσει πορεία στα γραφεία της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα και Γενική Συνέλευση στο Κινηματογράφο «Ίλιον».

Ακούστε το ενδιαφέρον ηχητικό απόσπασμα, με τα όσα καταγγέλλει στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen o Πρόεδρος του Συνδικάτου, εδώ:

Όπως ορίζει το έθιμο, έτσι και φέτος, μετά την ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, άρχισε η συζήτηση για την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, τις επιδόσεις και το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών.
Δεν θα μπούμε στη συζήτηση αυτή, όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον, αλλά γιατί ο τρόπος που γίνεται την καθιστά προσχηματική.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, και εννοούμε τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία, στη συζήτηση αυτή, επανέρχεται το θέμα της «αγραμματοσύνης» της νέας γενιάς. Στην περίπτωση αυτή, η κουβέντα διανθίζεται με εκτιμήσεις και σχόλια για την «έλλειψη αξιών», την αδιαφορία, την πνευματική οκνηρία, που χαρακτηρίζουν τη νεολαία.

Το 1928, με αφορμή την ανακοίνωση της βαθμολογίας των υποψηφίων για τα πανεπιστήμια, και το δημόσιο διάλογο που ακολούθησε, ο Δημήτρης Γληνός έγραψε στο περιοδικό «Νέος Δρόμος», του Εκπαιδευτικού Ομίλου, ένα άρθρο σε τέσσερεις συνέχειες, με τίτλο «Το κύμα της αγραματοσύνης».
Παραθέτουμε ένα εκτενές απόσπασμα του άρθρου, όχι μόνο γιατί μέσα απ΄ αυτό αναδεικνύεται η ανεκτίμητη προσφορά του μεγάλου κομμουνιστή δάσκαλου, αλλά και εξαιτίας της τραγικής επικαιρότητας, που διατηρεί σήμερα, 89 χρόνια μετά τη δημοσίευση του.
Στην αναδημοσίευση, διατηρήσαμε την ορθογραφία και τον τονισμό του συγγραφέα, δείγμα κι αυτό της εποχής όπου το «Γλωσσικό» ήταν πεδίο σφοδρής κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.

Εγραφε, λοιπόν ο Δημήτρης Γληνός:

«Η ελληνική κοινωνία υποκρίνεται τον κατάπληχτο. Εφημεριδογράφοι, αποθηκάριοι της σοφίας στο Πανεπιστήμιο, Πρυτάνεις, «γονείς» και πολίτες, «που πονούν τον τόπο», βγήκαν στις εφημερίδες και σκίζουν τάχα τα ρούχα τους, γιατί πλάκωσε «κύμα αγραματωσύνης». Και αναζητούν τα αίτια και τη θεραπεία. Μα αν είναι κάτι θλιβερό, θλιβερότερο και από την αγραματωσύνη είναι ο τρόπος, που αντικρίζεται το πρόβλημα. Αληθινή παράκρουση. Καμιά αντικειμενικότητα. Ο καθένας, όπου μισεί, εκεί και λαλεί και καταλαλεί. Φταίει ο Βενιζέλος, φταίει το Πανεπιστήμιο, φταίνε οι καθηγητές της Μέσης Παιδείας, φταίνε οι δημοδιδάσκαλοι, φταίνε οι ελληνοδιδάσκαλοι, φταίει ο πόλεμος, φταίνε τα θρανία, φταίνε οι μιστοί, φταίει το Κράτος, μα προ πάντων φταίνε οι μαλιαροί, οι κομουνιστές, οι άθεοι. Ποιοι άλλοι; Αν δεν ήταν… η κ. Ρόζα Ιμβριώτη δε θα είχαμε αφτό το απαίσιο κατάντημα. Και κανένας δεν αντικρίζει νηφάλια την κατάσταση. Κανένας δεν αναλύει το φαινόμενο, που είναι τόσο πολυσύνθετο, τόσο βαθιά ριζωμένο στον οργανισμό μας, με αληθινή στοργή, με αληθινό πόνο για το λαό, που γι’ αφτόν ουσιαστικά πρόκειται.

Δεν έχει καμιά σημασία να ρίξουμε και μεις μια κραβγή οποιαδήποτε μέσα στην οχλοβοή. Χρέος μας είναι να κοιτάξουμε το πρόβλημα ψύχραιμα και να πούμε τη γνώμη μας χωρίς προκατάληψη. Όσοι θέλουν, ας μας προσέξουν και ας μας ακούσουν. Όσοι θέλουν, ας ρίξουν το ανάθεμα πάνω μας.
Σήμερα θα διαγράψουμε στις γενικές του γραμμές το ζήτημα, προσπαθώντας να βάλουμε ένα κάποιο σύστημα στην εξέταση του. Θα συνεχίσουμε τη μελέτη μας και με ομιλίες και άρθρα και θα δώσουμε την άποψή μας πλατιά. Με τους βάρβαρους δε θα γίνουμε βάρβαροι και με τους πρωτόγονους πρωτόγονοι.
Και πρώτα πρώτα τι πιστοποιήθηκε και πώς; Στις εισιτήριες εξετάσεις του Πανεπιστήμιου ένας μέγιστος αριθμός από τελειόφοιτους του Γυμνάσιου έγραψαν ελεεινά. Από τα γραφτά τους, από όσα στοιχεία δόθηκαν στη δημοσιότητα βγαίνουν τα ακόλουθα πορίσματα. 1) Οι νέοι αφτοί ανορθογραφούν κατά τρόπο φριχτό. 2) Δε μπορούν να διατυπώσουν τα νοήματά τους 3) Δεν έχουν ακριβολογημένες γνώσεις ή καλύτερα δεν έχουν γνώσεις. 4) Δεν έχουν νοήματα, δε στοχάζονται λογικά.

Τι θα πει «εισιτήριες εξετάσεις;»

Εδώ ανοίγεται ένα πρώτο ερώτημα. Με ποιο τρόπο πιστοποιήθηκε το φαινόμενο και σε ποιο βαθμό είναι πραγματικό και για τα τέσσερα αφτά σημεία; Με τις εισιτήριες εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Μα αφτό είναι μια φράση. Τι θα πει «εισιτήριες εξετάσεις;» δηλαδή τι είδος δοκιμασία για την πνεβματική ικανότητα ενός ανθρώπου είναι αφτή; Με ποιους όρους έγιναν; Τι θέματα δόθηκαν; Με ποιες ψυχολογικές συνθήκες έγραψαν τα παιδιά; Αφτό είναι ένα στοιχείο του προβλήματος πολύ σημαντικό. Έπειτα σε ποιο βαθμό αληθέβουν όλα τα στοιχεία του φαινόμενου; Εδώ δε μας δόθηκαν αρκετά στοιχεία για να κρίνουμε. Μόνο η ανορθογραφία φαίνεται οριστικά και απόλυτα πιστοποιημένη. Μα ας υποθέσουμε πως η πιστοποίηση του φαινόμενου είναι αντικειμενική για όλα του τα μέρη.
Ένα δέφτερο ερώτημα θα ήταν, είναι νέο το φαινόμενο; Σημερινό μόνο ή και παλαιότερο; Είναι μόνο μεταπολεμικό; Εδώ θα είχε κανείς να παρατηρήσει, πως εισιτήριες εξετάσεις γίνονται μόνο τα τρία τελεφταία χρόνια. Αν γινότανε και πριν από τον πόλεμο, δε θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα; Όλα τα δεδομένα μας απαντούν, πως το φαινόμενο δεν είναι μόνο τωρινό. Αν παρακολουθήσουμε την παιδαγωγική φιλολογία μας και την κίνηση γύρω από το πρόβλημα της Παιδείας τα τελεφταία πενήντα χρόνια, θα ιδούμε πάντα τις ίδιες κατηγορίες να λέγονται και από καθαρεβουσιάνους και από δημοτικιστές, ότι δηλαδή τα παιδιά, που τελειώνουν το Γυμνάσιο ούτε ένα γράμα δε μπορούν να γράψουν σωστά. Ούτε το φαινόμενο ούτε τα αίτια, που το γενούν, είναι σημερινά, είναι πολύ βαθύτερα. Μπορεί βέβαια σήμερα να έγιναν εντονότερα και τα αίτια και τα αποτελέσματα. Είναι όμως χρήσιμο και απαραίτητο να πιστοποιήσουμε τα χρονικά όρια του φαινόμενου, για να πάμε ως τις ρίζες του.

«…με δίπλωμα για λόγους αγραματωσύνης»

Ας αφήσουμε ένα τρίτο ερώτημα, που θα μπορούσε να τεθεί σχετικά με κείνους, που φωνάζουν σήμερα τόσο πολύ για την κατάντια των νέων, δηλαδή τους καθηγητές στο Πανεπιστήμιο. Το ερώτημα δηλαδή, όχι με ποια εφόδια έρχονται για να μπουν, μα με ποια εφόδια γλωσικά και πνεβματικά βγαίνουν από το Πανεπιστήμιο οι νέοι. Και όχι μόνο σήμερα, μα πάντα. Γιατί είναι βέβαιο και αν ήταν ειλικρινείς, θα το ομολογούσαν πρώτοι αφτοί οι καθηγητές, ότι η αγραματωσύνη, που παρουσιάζουν οι τελειόφοιτοι του Πανεπιστήμιου στις εξετάσεις τους, είναι ακόμη φριχτότερη. Αν παρακαθήσει κανείς στις διπλωματικές εξετάσεις οποιασδήποτε Σχολής για λίγες μέρες, θα φρίξει για τις απαντήσεις, που δίνουν οι υποψήφιοι επιστήμονες. Αν τους δώσει να γράψουν, θα ιδεί την ίδια ασυναρτησία, το ίδιο πελάγωμα, την ίδια αδυναμία στοχασμού και γνώσης. Είναι γνωστό, πως στις δέκα αράδες, που γράφουν για θέμα αφτοί οι τελειόφοιτοι της φιλολογίας υπάρχουν κατά κανόνα λάθη ορθογραφικά, πολλές φορές χειρότερα από αφτά που έκαμαν εφέτος οι νέοι στην εισιτήρια δοκιμασία τους. Εγώ ο ίδιος θυμάμαι στα 1900 φοιτητή, που απάντησε σε καθηγητή, που τον αρώτησε, πόση είναι η διάμετρος του θερμομετρικού σωλήνα; – «Τεσσάρων μέτρων». Ένας άλλος τελειόφοιτος της φιλολογίας δεν ήξερε να απαντήσει πότε έγινε η εν Μαραθώνι μάχη. Και όμως τα διπλώματα δίνονται αράδα και δεν υπάρχει ίσως παράδειγμα νέου, που να μπήκε στο Πανεπιστήμιο και να μη βγήκε με δίπλωμα για λόγους αγραματωσύνης. Ένα τέταρτο ερώτημα πολύ σημαντικό θα ήταν τι σημαίνει αφτή η ένδειξη της ανορθογραφίας, της φραστικής ανικανότητας και της αμάθειας, για την αληθινή μόρφωση των νέων, για τις καθολικές ικανότητες τους, για την προετοιμασία τους για τη ζωή και μάλιστα την ανώτερη ζωή του επιστήμονα, που έρχονται να ζήσουν;

Και ένα πέμπτο τέλος ερώτημα θα ήταν. Τι σημαίνει το φαινόμενο, που πιστοποιήθηκε και οι ανησυχίες, που το παρακολούθησαν, για το σύνολο του λαού, και προπάντων για τον εργάτη, το χωρικό και το μικροαστό, που δεν πηγαίνει ούτε στο Γυμνάσιο ούτε στο Πανεπιστήμιο; Για τη δική του Παιδεία, για τη δική του μόρφωση, για τη δική του ζωή, τι αξία έχουν οι γραματισμένοι ή αγράματοι νέοι του Πανεπιστήμιου, το ιδανικό, που προβάλεται για τη μόρφωσή τους και οι απαιτήσεις της αστικής τάξης για την Παιδεία της;
Αφτά είναι τα πρώτα ερωτήματα, που θα έθετε ένας επιστήμονας, αν πρόκειται να καταπιαστεί σοβαρά, νηφάλια και αντικειμενικά, χωρίς προκατάληψη φωνασκίες και βάρβαρες κραβγές, χωρίς τύφλωση από πάθη και φόβους για ένα τέτιο σπουδαίο πρόβλημα, που μέσα του καθρεφτίζεται όλο το ζήτημα του πολιτισμού μας, της ικανότητας μας για τη ζωή, της πνεβματικής και ηθικής οργάνωσης μας…»









Αναδημοσίευση από imerodromos.gr

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Ο Άνταμ Σμιθ, ο θεμελιωτής της θεωρίας της «ελεύθερης αγοράς», έλεγε ότι «για να υπάρχει ένας πάμπλουτος πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιοι φτωχοί». Αυτά έλεγε ο Σμιθ, το 1776, στο έργο του «Ο πλούτος των εθνών», το ευαγγέλιο του καπιταλισμού.

Σήμερα, μετά από 241 χρόνια, το 2017, για να υπάρχει ένας δισεκατομμυριούχος πρέπει να υπάρχουν 2.950.000 φτωχοί!
Και αυτό ονομάζεται πρόοδος…
Aυτό και άλλα εντυπωσιακά στοιχεία αποκαλύπτει η έρευνα του Boston Consulting Group (BCG) για το πως μοιράζεται ο πλούτος (και η φτώχεια) στο σημερινό κόσμο. Τα στοιχεία της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο «Βήμα της Κυριακής», σε άρθρο του δημοσιογράφου Τάσου Μαντικίδη, και σε συνδυασμό με τα στοιχεία της Credit Suisse και της  Wealth-Χ, δίνουν έναν ανάγλυφο χάρτη της τεράστιας κοινωνικής ανισότητας.   

Βέβαια, για τον Άνταμ Σμιθ, και τους σημερινούς υποστηρικτές του, ο πλούτος και η φτώχεια είναι φυσικά φαινόμενα, όπως η καταιγίδα, ή ο σεισμός. Άρα και η εκμετάλλευση, και η αδικία και η κοινωνική ανισότητα, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, ως απόρροια αυτών των φαινομένων και της ανθρώπινη φύσης, η οποία χαρακτηρίζεται (απ΄τους ίδιους) από την ιδιοτέλεια και την «ιερότητα» της ιδιοκτησίας.

Θεωρίες που βρίσκουν την απάντηση τους, στην απλή υπόμνηση: Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι!

Ας δούμε λοιπόν ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία από το άρθρο:

• Από το 2000 ως σήμερα, ο αριθμός των εκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 155% και ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων κατά 216%.
• Σύμφωνα με την απογραφή του 2017 της Wealth-Χ οι «υπερπλούσιοι»  (με ατομική περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων), διαθέτουν συνολικά κινητή περιουσία 27 τρισ. δολαρίων.
• Μόνο μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο, οι «υπερπλούσιοι»  αυξήθηκαν κατά 3,5%, φθάνοντας τα 226.450 άτομα, αντιστοιχώντας στο 0,003% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού.
• Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων υπολογίζεται σε 2.397, με συνολική περιουσία 7,37 τρισ δολαρίων. Πλούτος που ξεπερνά το εισόδημα που συγκεντρώνουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι (6,1 τρισ δολάρια) στον πλανήτη.

Που τα «κρύβουν»

Εξίσου ενδιαφέροντα (και εξοργιστικά) είναι τα όσα αποκαλύπτουν οι έρευνες για το που «κρύβουν» τα λεφτά τους οι σημερινοί «Κροίσοι».

Βέβαια, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα διαβάζοντας ότι οι δύο βασικοί αποταμιευτήρες αυτού του αμύθητου πλούτου είναι οι «φορολογικοί παράδεισοι» και οι offshore εταιρείες.

Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις η νομιμότητα εξασφαλίζεται από εθνικούς νόμους και διεθνείς συμφωνίες, καθόλα εντάξει με τις αρχές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Δηλαδή, αυτό που κατά καιρούς εμφανίζεται ως «παράνομο», «σκανδαλώδες», ή «ανήθικο», είναι, για τους καπιταλιστές, απολύτως νόμιμο, άρα και… ηθικό.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

• Το συνολικό ύψος των κεφαλαίων που είναι τοποθετημένα σε «φορολογικούς παραδείσους» και offshore εταιρείες υπολογίζεται σε 10,3 τρισ δολάρια (περίπου 9 τρισ ευρώ).
• Υπολογίζεται ότι οι ιδιοκτήτες αυτών των κεφαλαίων γλυτώνουν φόρους 3,5 τρισ δολαρίων ετησίως, που θα πλήρωναν αν τα κεφάλαια αυτά φορολογούνταν σύμφωνα με τα ισχύοντα στις χώρες του ΟΟΣΑ.

«Φορολογικοί παράδεισοι»

Θα περίμενε κανείς, με τα όσα κατά καιρούς δημοσιεύονται στα μέσα ενημέρωσης, ότι όταν μιλάμε για «φορολογικούς παραδείσους» και offshore εταιρείες, εννοούμε κάποιους εξωτικούς προορισμούς, κάποια νησάκια στη μέση του Ατλαντικού, ή του Ειρηνικού, κάποια κρατίδια που παρέχουν άσυλο σε φοροφυγάδες. Και όμως…

• Η Ελβετία, με 2,4 τρισ. δολάρια, παραμένει ηγέτιδα δύναμη στον κόσμο των offshore, καθώς καταλαμβάνει μερίδιο αγοράς που ξεπερνά το 24% των συνολικών «κρυμμένων» κεφαλαίων.
• Τα «υπεράκτια» κεφάλαια από τη Δυτική Ευρώπη βρίσκονται, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, εντός Ευρώπης, αφού το 35% βρίσκεται στην Ελβετία, το 25% στα νησιά της Μάγχης και το Δουβλίνο (όπου είναι τοποθετημένα 1,1 τρισ δολάρια), και ένα 9% (400 δισ δολάρια) στο Λουξεμβούργο του αξιότιμου κυρίου Γιουνγκέρ.

Ιδού, λοιπόν, και τα άλλα ευυπόληπτα «υπεράκτια» κέντρα όπου «κρύβουν» τα δισεκατομμύρια τους οι σύγχρονοι «Κροίσοι», σε παρένθεση τα ποσά:

• Ηνωμένο Βασίλειο (1,2 τρισ δολ)
• Σιγκαπούρη (1,2 τρισ δολ)
• Καραϊβική- Παναμάς (1,3 τρισ δολ)
• ΗΠΑ (900 δισ δολ)
• Χονγκ Κονγκ (800 δισ δολ)

   Αξίζει να σημειωθεί ότι για ορισμένους παρατηρητές, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ανερχόμενος φορολογικός παράδεισος, «η νέα Ελβετία», κάτι που είναι εμφανές π.χ. στην περίπτωση της Πολιτείας της Νότιας Ντακότα.

Τέλος αν ενδιαφέρεστε να μάθετε που «κρύβουν» τα κεφάλαια του οι «δικοί μας», οι Έλληνες «Κροίσοι», το δημοσίευμα αναφέρει ότι προτιμούν την Ελβετία. Μάλιστα, σύμφωνα με εσωτερικές έρευνες ελβετικών τραπεζών και εξειδικευμένων οίκων κυμαίνονταν στα 100-120 δισ. ευρώ, με το 60% εξ αυτών να βρίσκεται τοποθετημένο σε διάφορα επενδυτικά προϊόντα.




Αναδημοσίευση από imerodromos.gr

Νίκος Μπογιόπουλος

Με αφορμή το περίφημο αντικομμουνιστικό συνέδριο που διοργανώνεται στην Εσθονία, όλη η σαπίλα του ντουνιά, ό,τι κατακάθι κυκλοφορεί στον εγχώριο δημόσιο βίο, πλαισιωμένο από το περίφημο… «δημοκρατικό τόξο» – ή άλλως πως το κουκούλι εκτροφής του φασισμού – συνασπίστηκαν τις τελευταίες μέρες για να διατρανώσουν την πίστη τους στο «αξιακό» πλαίσιο της ΕΕ, η οποία ΕΕ είναι, λέει, κατά των ολοκληρωτισμών…     
 
Στόχος τους για μια ακόμα φορά να αναπαραγάγουν την άθλια θεωρία των «δυο άκρων», να ελεεινολογήσουν κατά των κομμουνιστών, να συσχετίσουν ό,τι ωραιότερο και ευγενέστερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη – την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο – με τον μισανθρωπισμό, με τον ρατσισμό, με την κτηνωδία, με τον ναζισμό.

    Έφτασαν να μιλούν για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ποιοι;

Αυτοί που λίγο να ξύσεις την επιφάνεια της σκοταδιστικής τους μπούρκας θα διαπιστώσεις ότι σαν το μεγαλύτερο «έγκλημα» των κομμουνιστών θεωρούν ακριβώς το γεγονός ότι οι κομμουνιστές τσάκισαν τον φασισμό!

   Αλλά ποια είναι η ΕΕ, ποιο κομμάτι της ευρωπαϊκής κληρονομιάς κουβαλάει και εκπροσωπεί και ποια, τελικά, η σχέση της με τον φασισμό;  

Είναι προφανές: Αν η ΕΕ εκπροσωπεί κάποια Ευρώπη, τότε σίγουρα αυτή δεν είναι η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Αναγέννησης και των κοινωνικών επαναστάσεων. Είναι η Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας, της αποικιοκρατίας και του φασισμού.

    Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της καπιταλιστικής αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Ειδικά, δε, σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, ο φασισμός γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

    Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Αυτό συνέβη όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Αυτό συνέβη όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ να κάνει πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να τον διορίζουν καγκελάριο.

    Ο φασισμός είναι – μεταξύ άλλων – η μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεων της ολιγαρχίας που, πίσω από το «φιλολαϊκό» προσωπείο που χρησιμοποιεί για να αποκτήσει κοινωνική βάση, εκείνο που πραγματικά εγγυάται μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της είναι ότι τίθεται «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως ακριβώς το υποσχέθηκε ο Χίτλερ στη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.

    Φυσικά όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν.
Τον επιβάλλουν «από τα πάνω» με φωτιά και σίδερο: Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.

    Η ΕΕ που … απεχθάνεται τους «ολοκληρωτισμούς», που οι πολυεθνικές της είναι βουτηγμένες στο αίμα των λαών από την εποχή της αγαστής συνεργασίας τους με το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Άουσβιτς (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati-leipei-apo-to-kadro.html), είναι αυτή που

    α) μόνο από το 2014 και μετά έχει χρηματοδοτήσει με περισσότερα από 2 εκ. ευρώ φασίστες και νεοναζί σε όλη την Ευρώπη (http://expo.se/2016/over-two-million-euros-in-eu-subsidies-granted-to-fascists_7074.html),

    β) έχει στηρίξει και στηρίζει τους νεοναζί της Ουκρανίας με τους οποίους έχει προωθήσει και συμφωνία σύνδεσης,

    γ) παρακολουθεί τις κυβερνήσεις κρατών – μελών της (πχ Βαλτικές χώρες, της δε Εσθονίας προεξάρχουσας) να ηρωοποιούν τους ναζί και τους δοσίλογους συνεργάτες τους της περιόδου της Κατοχής,

    δ) έχει στρώσει το έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς από την Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους Ουρμπάν στην Ουγγαρία κι από Αυστρία μέχρι Ολλανδία, Σουηδία και Γερμανία.  

     Μετά το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήρθε το 2009 το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου – χωρίς περιστροφές – ομολογείτο ο βαθύτερος λόγος της αντικομμουνιστικής υστερίας των «κεφαλών» της ΕΕ:

    Ο κομμουνισμός, λέει η ΕΕ,  είναι «έγκλημα». Και τα «εγκλήματά του», εξηγούσε το Μνημόνιο στο εισηγητικό του μέρος, είναι απότοκο «της θεωρίας της πάλης των τάξεων»!

    Η πάλη των τάξεων, λοιπόν… Αυτή είναι που πρέπει να «καταργηθεί». Που «δεν κολλάει» με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», του «δεν υπάρχει εναλλακτική» και της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.

    Αφού, όμως, η πάλη των τάξεων δε γίνεται να «καταργηθεί» μέσω διαταγμάτων, θα πρέπει να συκοφαντηθεί, να ελεεινολογηθεί, να προβοκαριστεί, να στιγματιστεί και όπου είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η δράση των κομμουνιστών. Εκείνων, δηλαδή,        

    α) που δεν υποκλίνονται στο αμετάκλητο της αστικής κοινωνίας, καθώς «η ιστορία όλων των κοινωνιών που υπήρξαν μέχρι σήμερα είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων», που πρωτοστατούν στην «οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και συνακόλουθα σε πολιτικό κόμμα»,

    β) που διακηρύσσουν ότι σκοπός τους είναι «η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο», με στόχο την κατάργηση όλων των τάξεων και τη μετάβαση σε μια μη εκμεταλλευτική, αταξική κοινωνία, όπου «στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας, με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, θα έχουμε μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο»).

    Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, δεν …συμφέρει όσους κατέχουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης. Κι αφού δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο ιδεών με τους κομμουνιστές, κατασκευάζουν την «ιστορία» στα μέτρα τους, έτσι ώστε να φαίνεται πως πίσω από τις κομμουνιστικές ιδέες υπάρχει κάτι το «εγκληματογόνο» και η απόδειξη περί τούτου είναι οι «εγκληματικές» πράξεις του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού» που είναι συνώνυμος του… ναζισμού.

   Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ

     Κάθε συκοφαντία που διεκδικεί να παρουσιάζεται αληθοφανής έχει ανάγκη την παραχάραξη. Έτσι φτάσαμε στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου στο πλαίσιο αυτού του (αντι)ιστορικού «κόψε – ράψε», αποφασίστηκε «να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης» κατά του κομμουνισμού και του ναζισμού.

    Γιατί, όμως, η 23η Αυγούστου;
Επειδή αυτήν την ημερομηνία, στις 23 Αυγούστου 1939, υπογράφτηκε το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Να, επομένως, τα «ντοκουμέντα» της… «σύμπλευσης» κομμουνισμού – ναζισμού. Μέχρι και σύμφωνο μη επίθεσης υπέγραψαν! 

    Έτσι κάθε χρόνο η 23^η Αυγούστου αποτελεί ένα τρόπον τινά προσκλητήριο για κάθε φασίστα, κρυφοφασίστα, μισοφασίστα, για κάθε φιλαράκι του Παττακου που αναβαθμίστηκε στην «δημοκρατική» κολυμπήθρα, να λέει το μακρύ του και το κοντό του από κοινού με εκείνους τους «δημοκράτες» που η πολιτική τους γεννάει και θρέφει τους φασίστες

    (σσ: Τώρα στο οξύμωρο που θέλει στο αντικομμουνιστικό ντελίριο κάθε 23^η Αυγούστου να συμμετέχουν και οι φασίστες, εδώ, πια, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η βλακεία – πόσω μάλλον του φασίστα – είναι αθεράπευτη).   

    Συνεχίζουμε ξεκαθαρίζοντας ότι οι παρατηρήσεις που ακολουθούν δεν απευθύνονται στους κάθε λογής απογόνους του Γκαίμπελς καθώς με τους ενσυνείδητους παραχαράκτες της Ιστορίας δεν χωράει κανένας διάλογος.
 Οι βρωμερές ενέργειες, όμως, αποτελούν ενίοτε και ευκαιρία για να θυμηθούμε και να αξιολογήσουμε καταστάσεις και πράγματα:

    Πρώτον: Η παγκόσμια ιστοριογραφία – την οποία φυσικά δεν έγραψαν Σοβιετικοί ή κομμουνιστές – έχει αποφανθεί: Το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης (και όχι «φιλίας»), το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ της 23 Αυγούστου 1939 αποτέλεσε κίνηση της ΕΣΣΔ που έσωσε την Ευρώπη από τη χιτλερική χολέρα και προέκυψε μόνο μετά την άρνηση Αγγλίας – Γαλλίας για την από κοινού με την ΕΣΣΔ αντιμετώπιση της Γερμανίας. Ήταν μια κίνηση που επέτρεψε στη Σοβιετική Ενωση (σε μια στιγμή που ήδη είχε δεχτεί στο Ανατολικό της μέτωπο την επίθεση των Ιαπώνων) να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό και την οικονομία της, ώστε να καταφέρει – όπως και έγινε – να συντρίψει την επερχόμενη χιτλερική επίθεση.

    Δεύτερον: Ήταν η συμφωνία του Μονάχου, ένα χρόνο πριν (30 Σεπτέμβρη 1938) μεταξύ των Χίτλερ, Μουσολίνι, Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, με την οποία Αγγλία και Γαλλία άνοιξαν το δρόμο για τη ναζιστική επιδρομή στην Ευρώπη. Εκεί ήταν που οι πρόγονοι των αντικομμουνιστών του «δημοκρατικού τόξου» προσέφεραν στρατηγικό πλεονέκτημα στον Χίτλερ, που, μέσω της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας δεν συνάντησε καμία άμυνα και κυρίως του προσέφεραν μια απομονωμένη ΕΣΣΔ έρμαιο – όπως ήλπιζαν – στις πολεμικές διαθέσεις του Γ’ Ράιχ.

    Τρίτον: Είναι ενδεικτικό πως όταν η ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία και στην Αγγλία έναντι της Γερμανίας, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τη σοβιετική βοήθεια. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (που υπεγράφη έναν ολόκληρο χρόνο μετά τη συμφωνία του Μονάχου) ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες προετοιμασίας, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προεργασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης.

    Τέταρτον: Οι «ιστορικοί» και οι πολιτικοί του αντικομμουνισμού πολύ θα ήθελαν οι Σοβιετικοί να έμεναν άπραγοι. Να άφηναν ανοιχτά τα περάσματα στις χιτλερικές ορδές τόσο από την Πολωνία και Λευκορωσία όσο και από την Φινλανδία. Έτσι:

    α) Μιλούν (ποιοι; Οι ιμπεριαλιστές!)  για την «ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Φινλανδίας» το 1939, αλλά:

• «Ξεχνούν» την άρνηση των Φινλανδών να ενισχυθούν από την ΕΣΣΔ τα φινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, τα οποία είναι σε μια απόσταση μόλις 32 χλμ. από το Λένινγκραντ, με την πόλη δηλαδή να βρίσκεται εντός του βεληνεκούς του ναζιστικού πυροβολικού.
• Ξεχνούν» την πρόταση της ΕΣΣΔ για τη σύναψη μιας σοβιετο-φινλανδικής συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας.
• «Ξεχνούν»  την σοβιετική πρόταση η Φινλανδία να μισθώσει στη Σοβιετική Ένωση το λιμένα Hanko και το έδαφος που γειτονεύει με αυτό, να επιτρέψει να έχει μια σοβιετική φρουρά εκεί για την προστασία της ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα από την ΕΣΣΔ την εκχώρηση στην Φινλανδία μιας έκτασης  5.529 τετραγωνικών χιλιομέτρων, δηλαδή πάνω από 2 φορές μεγαλύτερη περιοχή.
• «Ξεχνούν» ότι η Φινλανδία υπήρχε ως κράτος από το 1918, μόνο επειδή αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της οι Μπολσεβίκοι.  
• «Ξεχνούν» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές όχι μόνο απέρριψε το σοβιετικό σύμφωνο φιλίας αλλά επιδόθηκε και σε συνοριακές επιθέσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ με συνέπεια το ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου (30 Νοέμβρη 1939).Και φυσικά
• «ξεχνούν» το ρόλο της Φινλανδίας με το μέρος των χιτλερικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

    β) Μιλούν για τον δήθεν «διαμελισμό» της Πολωνίας μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, αλλά:

• «Ξεχνούν» πως όταν στις 17 Σεπτέμβρη 1939 πέρασε τα σοβιετοπολωνικά σύνορα ο Κόκκινος Στρατός για μπει φραγμός στις ορδές του Χίτλερ, η Πολωνία είχε ήδη συντριβεί από τους ναζί, πως ήδη ο Χίτλερ από την 1^ηΣεπτέμβρη – χωρίς καμία έμπρακτη αντίδραση από Αγγλογάλλους –  είχε καταλάβει την Πολωνία και όπως δήλωσε ο Μολότοφ «η πολωνική κυβέρνηση έχει πάψει να δίνει οποιοδήποτε σημείο ζωής».
• «Ξεχνούν» ότι ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στα εδάφη που η σοβιετική εξουσία είχε αναγκαστεί να παραδώσει με τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918.
• «Ξεχνούν», φυσικά, ότι τα εδάφη στα οποία προωθήθηκε ο Κόκκινος Στρατός με στόχο την υπεράσπιση των σοβιετικών συνόρων ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ. Όπως
• «ξεχνούν», φυσικά, ότι οι βαλτικές χώρες με τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμες να τεθούν – όπως και έκαναν – στην υπηρεσία του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

    γ) Όσοι κατηγορούν – σήμερα – την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, είναι οι απόγονοι εκείνων που ήθελαν την καταστροφή της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό όταν με το σύμφωνο η ΕΣΣΔ απέτρεψε την άμεση εναντίον της επίθεση από τους ναζί, οι Αμερικανοί διαμαρτύρονταν ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς» («Νew York Herald Tribune», 7/10/1939) και ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier’s – ΗΠΑ 30/9/1939, http://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/30279/symfono-molotof-rimpentrop-symfonoyn-stin-paraharaxi).

    Τι δεν λένε, λοιπόν, οι «δημοκράτες» της ΕΕ, αυτοί οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας που αξιοποιούν προπαγανδιστικά το σύμφωνο εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος;

• Ότι εκείνο το σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» (μη επίθεσης και όχι «φιλίας», όπως του Μονάχου) υπογράφτηκε μόνον αφότου οι ΗΠΑ σφύριζαν υπέρ «ουδετερότητας» και επί μήνες η Αγγλία και η Γαλλία αρνούνταν να υπογράψουν με την ΕΣΣΔ συμφωνία κοινής δράσης εναντίον του ναζισμού.
• Ότι όλο αυτό το διάστημα ο ένας ιμπεριαλιστικός άξονας, των αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Ευρώπης, επιδίωκε να στραφεί μια ώρα αρχύτερα ο άλλος ιμπεριαλιστικός άξονας, της Γερμανίας, κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
• Ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΣΣΔ χρειαζόταν ικανό διάστημα να οργανωθεί μπροστά στην επικείμενη και αναπόφευκτη πολεμική επίθεση από τη Γερμανία.
• Και ότι κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος ιστορικός έχει αναγνωρίσει ότι εκείνο το σύμφωνο αποδείχτηκε μια ευφυής κίνηση της ΕΣΣΔ, που της έδωσε το χρόνο να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει και, τελικά, να συντρίψει το ναζισμό.

   Το σύμφωνο του Μονάχου

    Τι δεν λένε οι τυφλοπόντικες: Ότι υπάρχει μια άλλη ημερομηνία που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική επέτειο καταδίκης του ναζισμού και όσων τροφοδοτούν, συναλλάσσονται και ανοίγουν το δρόμο στους ολοκληρωτισμούς. Είναι η 30ή του Σεπτέμβρη.


Είναι η ημέρα (30 Σεπτέμβρη 1938 – ένα χρόνο πριν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), που στο Μόναχο, οι Χίτλερ και Μουσολίνι υπέγραψαν μαζί με τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, το ομώνυμο «σύμφωνο του Μονάχου», με το οποίο οι «δημοκρατίες της Δύσης», στο πλαίσιο του «κατευνασμού» του φασισμού, έδιναν το πράσινο φως στο ναζισμό να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία, να την διαμελίσει, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον όλεθρο και οδηγώντας την ανθρωπότητα στην τραγωδία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

    Ήταν η 30η Σεπτέμβρη 1938 που η ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου αποτέλεσε την κορύφωση της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων. Οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

    Αυτή, βέβαια, η ημερομηνία απουσιάζει από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, από τις αποφάσεις της ΕΕ και από τα άρθρα των «Μένουμε Ευρώπη» – σμπίρων της. Πολύ λογικό για μια ΕΕ των «Χάιντερ», της Λεπέν και της ακροδεξιάς, για μια ΕΕ που – επί ελληνικής προεδρίας – υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με τους ναζί της Ουκρανίας. Πολύ λογικό, επίσης για τους ασπάλακες γραφιάδες της που δίνουν νόημα στους στίχους του Βάρναλη: «…της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»!

      Άλλωστε αν η ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και οι κάθε λογής «φιλελεύθεροι» και «σοσιαλιστές» γκαιμπελίσκοι που τους ξεσκονίζουν νοιάζονταν για τη «δημοκρατία», αν είχαν ή έχουν ειλικρινή επιδίωξη να καταγγείλουν το ναζισμό και όχι να συκοφαντούν τον κομμουνισμό (όπως πραγματικά τους ενδιαφέρει), τότε θα είχαν να δείξουν έστω και μία ανακοίνωση, έστω μία διαμαρτυρία ή έστω μία καταγγελία τους για το γεγονός ότι σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία και μια σειρά ακόμα χώρες της ΕΕ στήνονται μνημεία υπέρ των Ες – Ες και «τιμούνται» συνεργάτες των Γερμανών, την ώρα που σε αυτές και άλλες χώρες (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.) η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία έχει κηρυχτεί «παράνομη» (!) από τα δικαστήρια και οι κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες τελούν σε καθεστώς παρανομίας.

       Σημείωση 1η: Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι γερμανοντυμένοι, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες δεν ήταν κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους αριστερούς και δημοκράτες ήταν στα βουνά και πολεμούσαν το ναζισμό. Τα θρασίμια του εγχώριου αντικομμουνισμού, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους που κάνουν τεμενάδες στην ΕΕ, που ψηφίζουν υπέρ της ναζιστοκρατούμενης Ουκρανίας τις κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία, προφανώς γνωρίζουν ποιας ιδεολογίας και ποιας πολιτικής μήτρας εκτρώματα ήταν οι γερμανοτσολιάδες.

    Σημείωση 2η: Για το τι συμβαίνει στην Εσθονία έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο άρθρο. Στην, δε, Ουκρανία,  ό,τι θυμίζει Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κατά των ναζί διώκεται. Στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, κάθε χρόνο, μια συγκεκριμένη μέρα, οι αστυνόμοι και οι παρακρατικοί έχουν πολλή δουλειά. Είναι η μέρα της επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους ναζί. Κατά σατανική ειρωνεία της Ιστορίας ήταν 23 Αυγούστου του 1943 όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την πόλη από τους χιτλερικούς. Και ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού της Ουκρανίας, που ξεχύνεται με κόκκινες σημαίες στους δρόμους για να τιμήσει την ημέρα, αυτό δεν το ξεχνά. Όμως τέτοιες «μνήμες» στην Ουκρανία των φασιστών, σήμερα δεν επιτρέπονται. Αυτή την Ουκρανία, την λατρεμένη στη ΕΕ, μετά τον υπουργό του Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το 2014, την επισκέφθηκε και ο πρωθυπουργός Τσίπρας το 2017…      

    Σημείωση 3η: Η 23^η Αυγούστου είναι όντως σπουδαία ημερομηνία. Πρώτον: Ήταν 23 Αυγούστου του 1942 όταν η μάχη του Στάλινγκραντ πέρασε στην πιο αποφασιστική της φάση. Η 23^η Αυγούστου 1942 θεωρείται ημερομηνία ορόσημο για τη μάχη του Στάλινγκραντ γιατί από τη μέρα εκείνη η μάχη μεταφέρθηκε ακόμα και στις συνοικίες της πόλης όταν το 14^ο γερμανικό σώμα τεθωρακισμένων διέσπασε την αμυντική γραμμή του Στάλινγκραντ και έφτασε στο Βερτιάτσι. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο τιτάνιος αγώνας των αμυνομένων σπίτι το σπίτι και δρόμο το δρόμο που οδήγησε στη συντριβή της ναζιστικής χολέρας. Δεύτερον: Ήταν 23 Αυγούστου 1943 όταν λήγει η τιτανομαχία του Κουρσκ. Ο Κόκκινος στρατός στη μεγαλύτερη  μάχη τεθωρακισμένων που έγινε ποτέ τσακίζει τους ναζί.

Ο Τσώρτσιλ, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ και ο… Στάλιν

    Τον Γενάρη του 1927 ο υψηλός καλεσμένος της Ρώμης απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:

«…Το κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των επαναστάσεων.

Η Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…

Αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα πάθη του Λενινισμού.

Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο…» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).

    Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας, ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.

    Τον Γενάρη του 1934, ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το ευυπόληπτο ακροατήριο χειροκροτούσε με άφατο θαυμασμό το άκουσμα των παρακάτω λόγων:

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο.

Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392).

     Ο λάτρης του ναζισμού, εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας…

    Κάπως έτσι, παρά τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.

    Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής» υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

    Σήμερα, τα πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να παραποιηθούν.

    Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:

• Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
• Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
• Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
• Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».

    Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.

Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ.Μπρεχτ).

    Η ΕΣΣΔ στον πόλεμο

     Ο,τι και να κάνουν, όμως, η Ιστορία έχει γραφτεί με τρόπο που θα στοιχειώνει για πάντα. Και έχει γραφτεί με το κόκκινο του αίματος. Με το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Η Ιστορία γράφτηκε από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο. Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.


Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.  

Ήταν 9 Μάη του 1945, ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, που η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.

Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.

Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

    Έτσι γράφτηκε η Ιστορία. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

Η Ιστορία γράφτηκε:

    Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

    Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους.

    Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές.

    Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…

     Είναι εδώ, στην Ελλάδα των 700.000 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, που αυτή η αλήθεια δεν θα πάψει ποτέ να περνάει μέσα:

• Από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Άρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
• Από την αδούλωτη Κοκκινιά και την Καλογρέζα, από τη Βιάννο, τον Χορτιάτη και το Κούρνοβο που έγιναν ένα με το Μανιάκι και το Μεσολόγγι.
• Από τα άπαρτα βουνά που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήσανε χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
• Από τα θυσιαστήρια του πατριωτισμού και της λευτεριάς που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνανε κραυγή στα χέρια του Πικάσο, του Φαρσακίδη και του Λουντέμη, γίνανε τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς.

     Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.

    Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.

Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.

    Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, που θέλουν να εμφανίζουν τους 200 της Καισαριανής «ίδιους» με τους εκτελεστές τους (!), η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.

    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, η 9^η Μάη, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας, με τον στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού να ανεμίζει στην κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, για να θυμίζει στους αιώνες: Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.

    Ας μην έχουν, λοιπόν, καμία αμφιβολία: Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.

    Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, θα ορθώνεται πάντα το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού.

    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγισε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία. Και που θα το θυμίζει στους αιώνες:

    Η Ιστορία γράφεται κάθε μέρα. Και γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» ανακυβιστήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις», χωρίς «επαναδιαπραγματεύσεις» και χωρίς «αξιολογήσεις» από όσους υπηρετούν το σύστημα που επωάζει τα φίδια στον κόρφο του.

    Σημείωση: Τί νόημα έχει να γυρνάμε τόσο πίσω στην Ιστορία; Είναι απλό: Όταν μιλάμε για την Ιστορία μιλάμε για το σήμερα, για το τώρα. Γιατί η Ιστορία είναι η πολιτική του παρελθόντος. Που σημαίνει ότι η σημερινή πολιτική δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του μέλλοντος. Και, συνεπώς, αναλογεί στον καθένα μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πως θα γραφτεί, και για το αν θα επιτραπεί στα θρασίμια της φαιάς προπαγάνδας να ξαναγράψουν την ιστορία παραποιημένη  πάνω στην πλάτη τη δική μας και των παιδιών μας.







Αναδημοσίευση από imerodromos.gr

Χιλιάδες Βρετανοί ενδέχεται να έχουν προσβληθεί από τον ιό της ηπατίτιδας Ε, επειδή κατανάλωσαν προϊόντα χοιρινού κρέατος (λουκάνικα και συσκευασμένες φέτες ζαμπόν) από μια συγκεκριμένη αλυσίδα σούπερ μάρκετ του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε ο οργανισμός Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας (PHE).

Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα στους «Times», τον «Independent», την «The Telegaph» αλλά και σε άλλες μεγάλες βρετανικές εφημερίδες, σύμφωνα με την έκθεση του PHE, ο ιός, που ενδέχεται να προκαλέσει κίρρωση του ήπατος και νευρολογικές βλάβες, μπορεί να έχει μολύνει από 150.000 έως και 200.000 άτομα στο Ηνωμένο Βασίλειο κάθε χρόνο από το 2014 έως το 2016.

Η ίδια μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο μια αλυσίδα καταστημάτων, την οποία ενδεικτικά ονόμασαν «Supermarket X» συνδέεται με την έξαρση της ηπατίτιδας Ε (HEV) και ιδιαίτερα με τα λουκάνικα δικής της επωνυμίας. Το συγκεκριμένο στέλεχος της ηπατίτιδας Ε φέρουν μόνο προϊόντα χοιρινού κρέατος από την Ευρώπη και κυρίως από την Ολλανδία και τη Γερμανία, αλλά όχι από το Ηνωμένο Βασίλειο, σημειώνουν τα δημοσιεύματα.

Αν και επισήμως οι Αρχές της Βρετανίας δεν κατονόμασαν την αλυσίδα σούπερ μάρκετ, τα ολλανδικά Μέσα Ενημέρωσης έχουν συνδέσει την βρετανική εταιρεία Tesco ως υπαίτιο για τα κρούσματα της ηπατίτιδας.
Μέχρι στιγμής, η εταιρεία δεν έχει επιβεβαιώσει ή αρνηθεί τους ισχυρισμούς, ωστόσο ένας εκπρόσωπός της, δήλωσε στον «Independent», ότι συνεργάζονται στενά με την PHE για να διασφαλίσουν ότι οι πελάτες τους μπορούν να είναι σίγουροι για την ασφάλεια και την ποιότητα των τροφίμων που αγοράζουν. Μάλιστα επικαλέστηκε ότι η έρευνα του PHE είχε γίνει πριν από τρία χρόνια, σε εξήντα άτομα που παρουσίασαν τον ιό της ηπατίτιδας και όλοι τους είχαν φάει προϊόντα χοιρινού από την συγκεκριμένη αλυσίδα, αλλά όπως είπε, δεν μπορεί κάτι τέτοιο δε συνδέει οπωσδήποτε τον ιό με τα προϊόντα του χοιρινού κρέατος

Σύμφωνα με τον PHE, τα περιστατικά μόλυνσης από την ηπατίτιδα Ε έχουν καταγράψει κατακόρυφη άνοδο από 368 το 2010, σε 1.243 το 2016. Ο ιός προκαλεί κίρρωση του ήπατος και στα συμπτώματα περιλαμβάνονται η γρίπη, ο πυρετός, ο εμετός και το κιτρίνισμα του δέρματος. Σε ακραίες περιπτώσεις ενδέχεται να οδηγήσει σε ηπατική ανεπάρκεια, νευρολογικές βλάβες, ακόμη και τον θάνατο.

Εκπρόσωπος της αρχής για την Ασφάλεια των Τροφίμων του Ηνωμένου Βασιλείου επεσήμανε ότι ο κίνδυνος μόλυνσης από το σωστά μαγειρεμένο κρέας περιορίζεται.

Ισχυρό πλήγμα για την ασφάλεια τροφίμων της Ολλανδίας

Μια άλλη ιστοσελίδα, η Foodlog, αναφέρει ότι η ηπατίτιδα Ε ανιχνεύθηκε στο 80% των λουκάνικων που πωλούνται στην Ολλανδία. Από την πλευρά τους, οι επιδημιολόγοι υποστηρίζουν ότι τα προϊόντα μολύνονται από το αίμα των μη αποστειρωμένων χοίρων.

Πρέπει να σημειωθεί ότι το γεγονός αυτό αποτελεί δεύτερο πλήγμα για την Ολλανδία, ύστερα από το ξέσπασμα του σκανδάλου με τα μολυσμένα αυγά από το εντομοκτόνο Fipronil.





ΑΠΕ

Του Γιώργου Μητραλιά

Νάμαστε λοιπόν σε απόσταση αναπνοής από το μέχρι χτες αδιανόητο, την απομάκρυνση -με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο- του 45ου προέδρου των ΗΠΑ από την ηγεσία της χώρας του, μόλις 7 μήνες μετά από την εγκατάστασή του στο Λευκό Οίκο!
Η διαπίστωση δεν είναι διόλου αυθαίρετη και έχει στέρεες βάσεις. Στηρίζεται στο γεγονός ότι το περίφημο υπερ-προνομιούχο 1% της κοινωνίας που ο κ. Τραμπ βάλθηκε να κάνει ακόμα πιο πλούσιο και ανεξέλεγκτο με τις εξωφρενικές φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις του, τον εγκαταλείπει τώρα μαζικά, αποσύροντας θεαματικά την υποστήριξή του και χωρίς να υπάρχει περίπτωση να μεταβάλει προσεχώς τη στάση του!

Και πράγματι, ο κατάλογος των κεφαλαιοκρατικών “ποντικών που εγκαταλείπουν το σκάφος” είναι παραπάνω από εντυπωσιακός. Δεν πρόκειται για “κάποιους” μεγαλοεπιχειρηματίες μεταξύ άλλων αλλά για την αφρόκρεμα του αμερικανικού -και διεθνούς- πολύ μεγάλου κεφαλαίου. Ο ένας μετά τον άλλο, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των Merck, IBM, General Motors, Intel, 3Μ, Blackstone, Apple, Walmart, General Electric, Pepsi, Coca-Colaκαι δεκάδων άλλων, καθώς και εκείνοι τραπεζικών κολοσσών -που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις- όπως η JPMorgan Chase και ηGoldman Sachs (!) ανακοίνωσαν μέσα σε 2-3 μέρες όχι μόνο ότι καταδικάζουν έντονα τις σκανδαλώδεις δηλώσεις του Τραμπ αλλά και ότι παραιτούνται από μέλη των πατροπαράδοτων οικονομικών, πολιτικών και εργοδοτικών επιτροπών που συμβουλεύουν τους προέδρους των ΗΠΑ! Το ωραίο είναι όμως ότι θέλοντας να προλάβει την επικείμενη παραίτηση και των υπόλοιπων μελών αυτών των επιτροπών, γεγονός που δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο, ο πανικόβλητος Τραμπ έσπευσε…να διαλύσει τις επιτροπές για να “διευκολύνει” -όπως δήλωσε- τα μέλη τους.

Φυσικά, τα ΜΜΕ θα πουν ότι “όλα άρχισαν” όταν ο Τραμπ σοκάρισε τους πάντες υπερασπιζόμενος τα ρατσιστικά μνημεία του αμερικανικού Νότου και ανακαλύπτοντας “καλούς ανθρώπους” μεταξύ των ρατσιστών και των νεοναζιστών της (φονικής) ακροδεξιάς διαδήλωσης στην Σάρλοτσβιλ. Όμως, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Όλη αυτή η καπιταλιστική αφρόκρεμα των ΗΠΑ πείστηκε να εγκαταλείψει τελικά τον Τραμπ χάρη στην οργανωμένη ασφυκτική πίεση που άσκησαν πάνω της καθημερινά και επί μήνες δεκάδες οργανώσεις και κινήματα πολιτών! Τα μέσα που χρησιμοποίησαν ήταν τόσο παραδοσιακά (συλλογή εκατοντάδων χιλιάδων υπογραφών), όσο και πιο κινηματικά όπως η κατάληψη κεντρικών γραφείων της JPMorgan ή οι θεαματικές παρεμβάσεις διαδηλωτών σε ετήσιες συνελεύσεις μετόχων αυτών των μεγάλων εταιριών. Και όλα αυτά συντονισμένα από την ιστοσελίδα Corporate Backers of Hate (Επιχειρήσεις που υποστηρίζουν το μίσος), που επικέντρωσε την πίεση πάνω στα διευθυντικά στελέχη των 9 επιχειρήσεων που υποστήριζαν περισσότερο τον Τραμπ…

Η προεδρία του Τραμπ πνέει λοιπόν τα λοίσθια και η πιο πιθανή προοπτική του είναι να τον δούμε να εξαναγκάζεται σε παραίτηση ίσως πριν τελειώσει αυτός ο χρόνος. Όμως, προσοχή: Πλανώνται οικτρά εκείνοι που πιστεύουν ότι η απομάκρυνση του Τραμπ από την προεδρία των ΗΠΑ θα επαναφέρει τάχα την παγκόσμια υπερδύναμη στην “προτέρα κατάσταση” της σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα το άξιο λόγου. Η πραγματικότητα είναι ήδη εντελώς διαφορετική καθώς τα πάντα έχουν αλλάξει ριζικά στις ΗΠΑ στους τελευταίους 20-25 μήνες.

Κατ’αρχήν, ακόμα και χωρίς τον Τραμπ στο Λευκό Οίκο, υπάρχει πια και θα συνεχίσει να αναπτύσσεται στις ΗΠΑ ένα μαζικό ρατσιστικό, ξενοφοβικό, μισογυνικό, ισλαμοφοβικό, αντισημιτικό, υπερσυντηρητικό και σκοταδιστικό ακροδεξιό κίνημα με ισχυρές προσβάσεις σε μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, στα σώματα ασφαλείας αλλά και στη τοπική αυτοδιοίκηση σημαντικού τμήματος της χώρας. Ενδεικτικό όχι μόνο της ύπαρξης αυτού του κινήματος αλλά και του ριζώματός του βαθειά μέσα στην αμερικανική κοινωνία είναι π.χ. και το γεγονός ότι οι προκλητικές πρόσφατες δηλώσεις του Τραμπ για τα γεγονότα της Σάρλοτσβιλ που προκάλεσαν θύελλα αρνητικών αντιδράσεων στις ΗΠΑ και στο κόσμο, δεν μείωσαν αλλά αντίθετα…αύξησαν από 33% σε 39% τη δημοτικότητά του ειδικά μεταξύ των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων! Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο: Με δεδομένο ότι αυτό το ρατσιστικό και βίαιο ακροδεξιό κίνημα αποτελεί πια δομικό στοιχείο της βορειο-αμερικανικής πραγματικότητας, όποιος το αγνοεί στις αναλύσεις και -κυρίως- στους πολιτικούς σχεδιασμούς του όχι μόνο θα είναι εκτός πραγματικότητας αλλά και θα συμβάλει στην ήττα εκείνων που αντιστέκονται και οραματίζονται “έναν άλλο εφικτό κόσμο”…

Γνήσια τέκνα της διαρκώς ενισχυόμενης ακραίας πόλωσης της αμερικανικής κοινωνίας, το “φαινόμενο” Τραμπ και ακόμα περισσότερο η ανάπτυξη του μαζικού ρατσιστικού ακροδεξιού κινήματος αποτελούν την καλύτερη μαρτυρία για το πρωτοφανές μέγεθος της κρίσης που συγκλονίζει συθέμελα το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Μιας κρίσης που απειλεί ήδη με κατάρρευση τον δικομματισμό στις ΗΠΑ, δηλαδή το θεμέλιο του πολιτικού συστήματος της χώρας που εξασφαλίζει εδώ και δυο αιώνες την απρόσκοπτη διαιώνιση της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης της παγκόσμιας υπερδύναμης, καθώς μάλιστα βλέπουμε να αναπτύσσεται ραγδαία ένα άλλο κίνημα διαμετρικά αντίθετο και ακόμα πιο μαζικό από το προηγούμενο, που τείνει να οργανωθεί αυτόνομα και ενάντια στο Δημοκρατικό κόμμα!

Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο ότι εν όψει των κατακλυσμικών εξελίξεων που επέρχονται, η ηγεσία του Δημοκρατικού κόμματος, που ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με το πολιτικό, οικονομικό και επικοινωνιακό κατεστημένο της χώρας, λαβαίνει τα μέτρα της και προετοιμάζει το κρίσιμο αύριο κηρύσσοντας εδώ και δυό μήνες αληθινό πόλεμο στον…Μπέρνι Σάντερς. Ο λόγος προφανής: Ο Μπέρνι εξακολουθεί να σπάζει τα ρεκόρ δημοτικότητας, την ώρα που οι ορκισμένοι εχθροί του επικεφαλής του Δημοκρατικού κόμματος υπολείπονται σε δημοτικότητα ακόμα και του Τραμπ (!), ενώ το ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα συσπειρώνει πλέον τη μεγάλη πλειοψηφία των αμερικανών πολιτών, συμπεριλαμβανομένου και ενός σημαντικότατου ποσοστού πληβείων ψηφοφόρων του Τραμπ! Και αυτό επειδή οι περισσότερες από τις αντιδραστικές, ξενοφοβικές, μισογυνικές και αντεργατικές επιθέσεις που επιχείρησε ο Τραμπ σε αυτούς τους εφτά μήνες όχι μόνο απέτυχαν εξαιτίας της σθεναρής λαϊκής κινητοποίησης και αντίστασης αλλά και είχαν τελικά διαμετρικά αντίθετες συνέπειες. Δυο παραδείγματα: Η εκτρωματική απόπειρα κατάργησης του (ήδη ανεπαρκούς) συστήματος υγείας του προέδρου Ομπάμα είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός κινήματος υπέρ της καθολικής υγειονομικής κάλυψης, που συγκεντρώνει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των αμερικανών πολιτών. Την ίδια ώρα η απόπειρα εξαγνισμού και αποκατάστασης των ρατσιστικών παραδόσεων της χώρας, οδηγεί τώρα στη μαζική απομάκρυνση των μνημείων του δουλοκτητικού Νότου αλλά και στην ανάπτυξη ενός πρωτόγνωρα μαζικού και ριζοσπαστικού αντιρατσιστικού κινήματος…

Αποτέλεσμα αυτής της ακραίας πολιτικής πόλωσης, καθώς και της καλπάζουσας κατάρρευσης του παραδοσιακού δικοματισμού είναι η ανάπτυξη μεγάλων προοδευτικών κοινωνικών κινημάτων που δίνουν μάχες σε πλήθος κοινωνικών και άλλων μετώπων, ενώ ταυτόχρονα γινόμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου που ήταν αδιανόητο ακόμα και πριν από μόλις δυο χρόνια: Της δημοτικότητας που χαίρει η λέξη “σοσιαλισμός” και το όραμά της κυρίως μεταξύ των νέων Αμερικανών πολιτών, με άμεση συνέπεια να πυκνώνουν όσο ποτέ στη μεταπολεμική περίδο, οι γραμμές των οργανώσεων και κομμάτων που αναφέρονται στο μαρξισμό, στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και στην πάλη των τάξεων! (1)

Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η περίπτωση των “Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής” (DSA), μιας μέχρι πρόσφατα μάλλον φυτοζωούσας αριστερής οργάνωσης που ιδρύθηκε πριν από 35 χρόνια. Επωφελούμενη του κινήματος που στήριξε την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς, η DSA πενταπλασίασε (!) την οργανωμένη βάση της στους τελευταίους 20 μήνες, φτάνοντας τώρα να αριθμεί 25.000 μέλη η τεράστια πλειοψηφία των οποίων είναι κάτω των 30 ετών! Μάλιστα, στο συνέδριό της που έγινε στο Σικάγο στα μέσα Αυγούστου, σημειώθηκε μια θεαματική μετατόπισή της προς τα αριστερά, γεγονός που αντικατοπτρίζει την έντονη ριζοσπαστικοποίηση της αμερικανικής νεολαίας, των γυναικών αλλά και των μειονοτήτων με επικεφαλής τους Ιθαγενείς λαούς, τους Αφροαμερικανούς και τους ισπανόφωνους πολίτες (με ή χωρίς χαρτιά).

Το συμπέρασμα είναι τόσο προφανές ώστε να μας κάνει να ευελπιστούμε ότι ακόμα και αυτή η αποθαρρυμένη, αποδεκατισμένη και σε βαθύ κώμα ευρωπαϊκή αριστερά θα μπορούσε να το κάνει δικό της προκειμένου να απαλλαγεί από τη μοιρολατρεία της, να βρει έμπνευση και να αρχίσει να βγαίνει από τα αδιέξοδά της: Η κρίση της παγκόσμιας υπερδύναμης έχει ήδη ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο δημιουργώντας εντελώς νέα δεδομένα, νέο πολιτικό τοπίο και -φυσικά- νέα καθήκοντα για την αριστερά μέσα αλλά και έξω από τις ΗΠΑ, σε παγκόσμια κλίμακα. Από εδώ και πέρα όλα είναι δυνατά. Το χειρότερο αλλά και το καλύτερο. Και μάλιστα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν…

Σημειώσεις

1. Δεκάδες κείμενα και βίντεο για την κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ, την κρίση της προεδρίας Τραμπ και του δικομματισμού καθώς και τις ζυμώσεις που σημειώνονται στο μαζικό κίνημα αντίστασης, δημοσιεύονται καθημερινά στο Facebook:http://forberniesmassmovement.weebly.com/
Σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα αν θέλετε να πιάσετε το σφυγμό των αμερικανικών εξελίξεων και προβληματισμών μέσα από τα κείμενα, τα βίντεο και τις εικόνες του ίδιου του μαζικού ριζοσπαστικού κινήματος των ΗΠΑ.



ΠΗΓΗ:  www.contra-xreos.gr

Μουσική Παράσταση - Αφιέρωμα στον “Πατριάρχη”

του Ρεμπέτικου ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ



Ο Στέλιος Βαμβακάρης τραγουδάει Μάρκο στη Σύρα.

Ένας ακόμα σταθμός για το πολυταξιδεμένο αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη, που ξεκίνησε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, από το Ηρώδειο το καλοκαίρι του 2012. Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Ισραήλ και στο Λονδίνο, αποσπώντας πολύ θετικές κριτικές από το κοινό και τα διεθνή ΜΜΕ, όπως ο Guardian και οι Financial Times.



Η μουσική παράσταση που φέρει την υπογραφή της Λίνας Νικολακοπούλου αφήνει να ξεδιπλωθεί σε ένα δίωρο όλος ο μουσικός θησαυρός και το ανεξίτηλο άρωμα των τραγουδιών του Μάρκου Βαμβακάρη.



Τα τραγούδια που αγάπησε όλη η Ελλάδα και περνούν από γενιά σε γενιά θα παιχθούν και θα τραγουδηθούν από φωνές που αγαπούν βαθιά τον Μάρκο. Ο τόπος που ύμνησε στα τραγούδια του γίνεται το ιδανικό σημείο συνάντησης με το έργο του.



Της παράστασης θα προηγηθεί η παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο «Μάρκος ο Συριανός» από τους συγγραφείς του, Γιώργο Θανόπουλο και Διονύση Μανιάτη.



Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Ώρα έναρξης 20:30

Έπαυλη Τσιροπινά – Ντελαγκράτσια



Τιμή Εισιτήριου 10 ευρώ

Προπώληση εισιτηρίων: Θέατρο Απόλλων (22810 85192) και

Επιμελητήριο Κυκλάδων (22810 82346)







ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ



“Σύρα η απάνω χώρα σου με την ανηφοριά σου

με τα πολλά σκαλάκια σου και με τον Σαμπαστιά σου

Με έβγαλες απ’τα σπλάχνα σου μέσα από την καρδιά σου

και ξακουστό σου τόκανα Σύρα μου το όνομά σου”



“Αν θελήσεις να ψάξεις το ρεπερτόριο του Μάρκου, θα είναι σα να μπαίνεις σε ένα μικρό λαβύρινθο. Θα δεις τόσες αποχρώσεις. Τα τραγούδια του μια φορά να τ ’ακούσεις, μένουν για πάντα μέσα σου, ποτέ δεν τα ξεχνάς. Έχουν αιτία, σφραγίδα, χάρισμα, φυσιογνωμία, τιμιότητα, υπόσταση, καρδιά και αγάπη για τους ανθρώπους.

                                      

Ο Μάρκος έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει δύο πράγματα: την ιστορία του τόπου του – για να ξέρει που περπατάει – και το παιχνίδι της ζωής. Ο Μάρκος ήταν ένας χρονογράφος που τραγούδησε την εποχή του στο ακέραιο. Είχε βγει στη γύρα – μια γύρα που έκανε στις ψυχές των ανθρώπων. Ήτανε δέκτης τρομερός, κεραία. Έγραφε γι’ αυτά που ζούσε στο λιμάνι, γι΄αυτά που ζούσε με τους κλέφτες, με τους χαμένους, γι’ αυτά που ζούσε με τους μάγκες, τα κορόιδα, τους πολυτεχνίτες, τους μπεκρήδες που καίγανε τα σωθικά τους και όλους τους φουκαράδες και τους καταπιεσμένους που ψάχνανε στη μαστούρα και στους τεκέδες να βρούνε τη λήθη και τη λύτρωση. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, έγραφε για ό, τι έβλεπε γύρω του. Μίλησε με ειλικρίνεια, πίστευε ότι η αλήθεια θα του δώσει άφεση αμαρτιών.



Οι αλήθειες που είπε είναι για μένα – ακόμα και σήμερα – εντολές ανθρωπιάς. Ό, τι του φαινότανε σημαντικό, το έκανε τραγούδι – και ο Μάρκος και όλοι οι μεγάλοι της μουσικής, όλοι οι θρύλοι. Ο πατέρας μου δεν απομονωνόταν για να εμπνευστεί και να δημιουργήσει. Αντίθετα, έπαιρνε το μπουζούκι του και, σ’ όποιο χώρο και να βρισκόταν, έπαιζε και έφτιαχνε τα τραγούδια του.



Ο Μάρκος μίλαγε μέσ’ απ’ τον στίχο του:



Τι μ’ωφελούν οι Άνοιξες

κι οι ομορφιές του κόσμου

αφού ο κόσμος χάνεται

– ψεύτη ντουνιά –

άξαφνα από εμπρός μου



Τέτοια έλεγε, όταν τον έπιανε το παράπονο. Όλοι αυτοί που γράψανε τα ευαγγέλια δεινοπαθήσανε και πήραν τη φώτιση απ’ τον πόνο, το φόβο, τη φτώχεια, το τράβηγμα, τις εξορίες, τις αρένες και τα λιοντάρια που τους ρίχνανε οι διώκτες τους. Χοντρό το τράβηγμα του Μάρκου και μακρύς ο δρόμος προς το Γολγοθά – ίσως ο θεός της μουσικής να τον έστειλε επίτηδες στη γη των ανθρώπων για να δεινοπαθήσει και ύστερα να γράψει των τραγουδιών του το ευαγγέλιο και οι στίχοι του να μιλούν για την οδύνη της ψυχής και για τον πόθο.”                                                                    

     *Στέλιος Βαμβακάρης



* Από το βιβλίο του Μ.Τσιλιμίδη «Ο Άγιος Μάγκας – Ο Στέλιος Βαμβακάρης μιλάει για τον πατέρα του» (εκδόσεις Κάκτος)









Από το ένα λιμάνι στο άλλο, από τη Σύρα στον Πειραιά

Ο Μάρκος γεννήθηκε στη Σύρα το 1905 και ήρθε να βρει την τύχη του στον Πειραιά το 1917. Όλη του τη ζωή την έζησε ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο λιμάνια που καθόρισαν με μοιραίο τρόπο όλη του την πορεία. Ο ίδιος κουβαλούσε πάντα μαζί του τις μνήμες από τη Σύρα, ο κόσμος του όμως εμπλουτίστηκε από τις παραδόσεις και τους καημούς των προσφύγων που κατέφθασαν στον Πειραιά εκείνα τα χρόνια. Υπήρξε πάντα χειρώνακτας (δούλεψε σα λιμενεργάτης, σα μεταφορέας κάρβουνου, σα σφαγέας κ.α.) και συναναστράφηκε φτωχούς ανθρώπους που έκαναν περιστασιακές δουλειές και δεν είχαν καμιά ασφάλεια επαγγελματική και οικονομική. Ζώντας ζωή δύσκολη και ο ίδιος, μαζί με τους ανθρώπους του μόχθου και τΓιατί θεωρείται Πατριάρχης του Ρεμπέτικου

Το 1933 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο. Το 1935 γράφει την περίφημη «Φραγκοσυριανή». Το 1936 έρχεται η δικτατορία του Μεταξά. Αμέσως μετά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και στη συνέχεια ο Εμφύλιος. Με άλλα λόγια, βίωσε τις πιο δύσκολες στιγμές της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Και είναι εντυπωσιακό ότι παρ’ όλο που έζησε μια σκληρή ζωή, εκφράστηκε τόσο ποιητικά μέσα από τα τραγούδια του. Η Φραγκοσυριανή έγινε το πιο διάσημο χασάπικο στον πλανήτη.



Οι στίχοι του μπήκαν στα χείλια των Ελλήνων, ενώ ο ίδιος αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης όλων των γνωστών συνθετών που επακολούθησαν.



Ποιος δεν έχει σιγοτραγουδήσει το «Χαράματα η ώρα τρεις θα ‘ρθω να σε ξυπνήσω», ή «Μια φούντωση μια φλόγα έχω απόψε στην καρδιά», ή «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου».



Η συμβολή του υπήρξε σημαντική γιατί τα ζεϊμπέκικα και τα χασάπικά του συνεχίζουν και σήμερα να μιλούν στην καρδιά μας. Είναι θεμέλιοι λίθοι της συλλογικής ζωής. Άλλωστε ο Βαμβακάρης ήταν αυτός που επέβαλε το τραγούδι με μπουζούκι στην ελληνική δισκογραφία. Πριν τον Μάρκο, ο μπαγλαμάς και το μπουζούκι ήταν υπό διωγμόν, ήταν τα όργανα που παίζαν στα καταγώγια. Οι δικές του ηχογραφήσεις οδήγησαν στην ευρεία αποδοχή αυτής της μουσικής που αγαπήθηκε τόσο πολύ σε όλη την Ελλάδα. Είναι ο Πατριάρχης του Ρεμπέτικου. Μια μορφή που ανήκει στην κοινωνική μας μυθολογία. Κι ας είναι ίσως ο πιο «αφώτιστος» από τους άλλους δημιουργούς του ρεμπέτικου που επακολούθησαν. Οι μεταγενέστεροι πάτησαν σε ένα ήδη στρωμένο δρόμο.



Και σήμερα επίκαιρος ……….. 45 χρόνια μετά το θάνατό του, η μορφή και το έργο του αποκτούν μια αναπάντεχη επικαιρότητα. Ο Μάρκος ήταν αυτός που εξέφρασε, όσο πιο αυθεντικά μπορούσε, τους καημούς των ανθρώπων που ταλαιπωρούνται από τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την απελπισία και ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο για να ζήσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια. Τα τραγούδια του μεταδίδουν τόση ανθρωπιά και αλήθεια που μοιάζουν να μας παρηγορούν σε αυτόν το δύσκολο καιρό για τον τόπο.











Τραγουδούν ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ

Στέλιος Βαμβακάρης

Σοφία Παπάζογλου

Απόστολος Ρίζος

Εβελίνα Αγγέλου

Πέτρος Μάλαμας



Διαβάζει η ηθοποιός Νένα Μεντή



Συμμετέχουν οι ΝΤΠ – Νέα Τάξη Πραγμάτων



Παίζουν οι μουσικοί:

Άρης Κούκος – μπουζούκι

Βασίλης Δρογκάρης – ακορντεόν

Μιχάλης Δήμας – μπουζούκι, μπαγλαμάς

Βασίλης Μαντζούκης – κρουστά

Παναγιώτης Μανουηλίδης – κοντραμπάσο

Κώστας Νικολόπουλος – κιθάρες



Ιδέα, Σκηνοθεσία, Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου

Ενορχηστρώσεις: Κώστας Νικολόπουλος

Σχεδιασμός Ήχου- Ηχολήπτης: Δημήτρης Σωτηρόπουλος

ΣχεδιασμόςΦωτισμών - Χειρισμός: Μαρία Βενετάκη

Σκηνοθεσία Βίντεο: Νίκος Σκαρέντζος

Παραγωγή Bίντεο: R-Time

Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Ταμουρίδου – ARTος & Θέαμα



Η Νένα Μεντή διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο “Μάρκος Βαμβακάρης: Αυτοβιογραφία” της Αγγελικής Βέλλου-Καϊλ.











Το Φεστιβάλ Ρεμπέτικου στη Σύρο, τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Χορηγοί του Φεστιβάλ είναι η Αθηναϊκή Ζυθοποιεία (AMSTEL) και η HELLENIC SEAWAYS.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου


~ Υπό την Αιγίδα της Πρεσβείας της Αργεντινής ~

Την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου, στην τελευταία Πανσέληνο του καλοκαιριού, ο βράχος της Ακρόπολης θα πλημμυρίσει από αγαπημένες μελωδίες μεγάλων Αργεντινών Μαέστρων.

 

Ο επίσημος φορέας Acropolis Tango Festivals, υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Αργεντινής, παρουσιάζει την παράσταση Τango del Sur(ToTango του Νότου).



Αναζήτηση για μια καλύτερη ζωή, πάθος για την αγάπη και τον έρωτα, σχέσεις που μεταμορφώνονται σε μουσική και χορό... Μια παράσταση αφιερωμένη στο Tangoπου γεννήθηκε στο Νότο από τις μουσικές κουλτούρες και τις παραδόσεις των μεταναστών.



Μια συναρπαστική χορευτική παράσταση αφιερωμένη στην αληθινή ιστορία του Tango με την υπογραφή της διεθνούς φήμης χορεύτριας και χορογράφου από την Αργεντινή, Natalia Ηills, η οποία έρχεται από το Μπουένος Άιρες για πρώτη φορά στην Ευρώπη, σε αποκλειστικότητα και για μια μόνο παράσταση στη σκηνή του Ωδείου Ηρώδου Αττικού.



Οι κορυφαίοι χορευτές της Compañia«ΤanguerosdelSur» αναβιώνουν με αυθεντικές ερμηνείες και δυναμισμό τη χορευτική εξέλιξη του Τango, μέσα από το «Pomper el Piso», τη σπάνια σύλληψη της ιδέας της χορογράφου.



Τους χορευτές συνοδεύει η οκταμελής ορχήστρα “Evocationliveplus” υπό τη διεύθυνση του Αργεντίνου μαέστρου PatricioVillarejo.



Ένα μουσικό αφιέρωμα σε μεγάλους καλλιτέχνες και συνθέτες της Χρυσής Εποχής του τάνγκο, από τους Carlo Gardel και Lepera, JuanD 'Arienzo, Aniba lTroilo, José María Contursi, μέχρι τoν επαναστατικό και ριζοσπαστικό ΑstorPiazzolla.



Μια μαγική βραδιά κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης, φωτισμένη από την τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού, με χορογραφίες γεμάτες πάθος, νοσταλγία και αισθησιασμό.







Τιμές Εισιτηρίων:

Διακεκριμένη Ζώνη: 60 ευρώ

Α Ζώνη: 50 ευρώ

Β Ζώνη: 38 ευρώ

Γ Ζώνη: 25 ευρώ

Άνω Διάζωμα: 17 ευρώ



Προπώληση Εισιτηρίων:

www.viva.gr|11876

Καταστήματα:

SevenSpots | MediaMarkt | Βιβλιοπωλεία Ευρυπίδης | RELOAD

Σε καθεστώς εργασιακής ζούγκλας έχουν μετατρέψει οι εφοπλιστές τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες για τους Ναυτεργάτες οι οποίοι αντιμετωπίζουν καθημερινά το φαινόμενο της εκτεταμένης παραβίασης των εργασιακών τους δικαιωμάτων από τις πλοιοκτήτριες εταιρείες, οι οποίες από τη μία παραβιάζουν συστηματικά τη ναυτική νομοθεσία και τα ναυτεργατικά δικαιώματα και από την άλλη με κανόνες και πρακτικές μονοπωλιακής εκμετάλλευσης θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των επιβατών - ναυτεργατών και παράλληλα μέσα από τα πανάκριβα ναύλα χαρατσώνουν αδίστακτα τις λαϊκές οικογένειες, ιδιαίτερα την περίοδο την καλοκαιρινή που αυτές χρησιμοποιούν τα ακτοπλοϊκά πλοία για όλο το νησιωτικό σύμπλεγμα.

Σύμφωνα με επίσημη έκθεση της λιμενικής αρχής Ραφήνας σε πρόσφατο έλεγχο που διενεργήθηκε το τελευταίο δεκαήμερο του Ιούλη του 2017 από κοινό κλιμάκιο επιθεωρητών του ΥΕΝ και κλιμακίου της ΠΕΝΕΝ (η πρωτοβουλία για τον έλεγχο ήταν της ΠΕΝΕΝ) σε 3 πλοία που είναι δρομολογημένα στην γραμμή Ραφήνας - Κυκλάδων (ο έλεγχος έγινε καθ' όλη την διάρκεια των καθημερινών δρομολογίων των πλοίων) διαπιστώθηκαν τουλάχιστον 135 παραβιάσεις της ναυτεργατικής νομοθεσίας και των θεσπισμένων δικαιωμάτων των Ναυτεργατών. Τα πλοία αυτά ήταν των τριών Ναυτιλιακών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην ανωτέρω γραμμή.

Σύμφωνα με τον σχετικό πίνακα που επισυνάπτουμε στο τέλος, προκύπτει ότι αυτές οι παραβιάσεις αφορούσαν τους παρακάτω τομείς ναυτικής εργασίας.


1) Παραβίαση της παραγράφου 10 του άρθρου 8 του κανονισμού για την εφαρμογή της σύμβασης ναυτικής εργασίας της Δ.Ο.Ε.

2) Η παραβίαση των παραγράφων 5 και 6 του άρθρου 8 για την εφαρμογή των απαιτήσεων της σύμβασης ναυτικής εργασίας 2006.

3) Την παραβίαση του άρθρου ΚΑΝ-Α του Π.Δ 381/2001.

4) Την παραβίαση του άρθρου 7 του κανονισμού για την εφαρμογή των απαιτήσεων της σύμβασης ναυτικής εργασίας.


Οι περιγραφόμενες πιο πάνω παραβιάσεις αφορούν την καταπάτηση ωραρίων εργασίας, των ωρών ανάπαυσης, ψευδείς καταχωρήσεις στους σχετικούς πίνακες των ωρών εργασίας και ανάπαυσης, την μη καταβολή δεδουλευμένων υπερωριών και άλλων προβλεπόμενων αποδοχών καθώς και μη καταγραφή διαφόρων εργασιών που εκτελούνταν χωρίς αυτές να καταγράφονται και να σημειώνονται....

Τα πλοία που έγινε ο σχετικός έλεγχος ανήκουν στις εξής πλοιοκτήτριες εταιρείες: GOLDENFERRIES Ν.Ε – FASTFERRIES Ν.Ε και SEAJETS Ν.Ε.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι παραπάνω παραβιάσεις, όπως αυτές καταγράφτηκαν, αφορούν αποκλειστικά τον κλάδο των Ναυτών και όχι το σύνολο των υπηρετούντων Ναυτεργατών στα 3 πλοία.

Αν συνυπολογίσουμε ότι το πλήρωμα καταστρώματος (Ναύτες - Λοστρόμοι - Τζόβενα κ.λπ) αποτελούν το 20% περίπου του κάθε πλοίου, με ευκολία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι παραβιάσεις αυτές ήταν στην πραγματικότητα πολλές εκατοντάδες για τα 3 πλοία και για το σύνολο των 8 Ε/Γ-Ο/Γ πλοίων που εκτελούν δρομολόγια στην γραμμή Ραφήνας - Κυκλάδων.

Να σημειώσουμε επίσης ότι το κλιμάκιο των μελών της ΠΕΝΕΝ που συμμετείχε στον κοινό έλεγχο με τους εκπροσώπους του ΥΕΝ κατέγραψε πάνω από 230 παραβιάσεις το ίδιο χρονικό διάστημα.

Επίσης έχει εξαιρετική σημασία προκειμένου να αποκρούσουμε την "θεωρία" που προτάσσει και προβάλει η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του ΥΕΝ, περί αύξησης των ελέγχων ποιοτικών και ποσοτικών τα τελευταία χρόνια, ότι σε ανάλογο έλεγχο που είχε γίνει μία εβδομάδα πριν με ευθύνη της τοπικής Λιμενικής αρχής, στο σχετικό της πόρισμα που κοινοποιήθηκε και στην ΠΕΝΕΝ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «έγινε συστηματικός, σχολαστικός και ουσιαστικός έλεγχος χωρίς ωστόσο να διαπιστωθεί η παραμικρή παραβίαση»!!!!

Το γεγονός αυτό δεν εκθέτει ανεπανόρθωτα μόνο την τοπική Λιμενική αρχή της Ραφήνας αλλά και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του ΥΕΝ και της ιεραρχίας του Λιμενικού Σώματος και δείχνει χωρίς την παραμικρή υπερβολή ότι το ΥΕΝ και οι υπηρεσίες του λειτουργούν ως προστατευτικός κριός των εφοπλιστών για την κάλυψη των παρανομιών και των παραβιάσεων της ναυτικής νομοθεσίας και της ΣΣΕ των Ναυτεργατών.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Λιμενάρχη της Ραφήνας μόλις προχθές ο Πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ ενημερώθηκε ότι σε συνέχεια αυτών των ελέγχων έως τις 22 Αυγούστου 2017 έχουν καταγραφεί στο σύνολο των πλοίων της γραμμής Ραφήνας - Κυκλάδων 391 παραβιάσεις!!!

Υπογραμμίζουμε ότι έστω και εκ των υστέρων η πραγματοποίηση αξιόπιστων και αποτελεσματικών ελέγχων είναι κάτι που αξίζει να το αναφέρουμε ιδιαίτερα.

Σε κάθε περίπτωση η εμπειρία της ΠΕΝΕΝ από παρόμοιους ελέγχους δείχνει ότι με ισχυρή αγωνιστική βούληση και θέληση, χωρίς την παραμικρή εξάρτηση, δέσμευση και συμβιβασμό και έχοντας την κατάλληλη οργάνωση ως συνδικαλιστικός φορέας, αλλά και με ισχυρές προσβάσεις και ανταπόκριση από τους Ναυτεργάτες μέσα από τα πλοία, μπορούν να αποκαλυφθούν σωρεία προβλημάτων που ενορχηστρώνουν και παράγουν οι πλοιοκτήτριες εταιρείες για να καταπατούν ασύστολα τα ναυτεργατικά δικαιώματα και να διαμορφώνουν συνθήκες γαλέρας….

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όπως έγινε π.χ προ τριετίας στην γραμμή της Αδριατικής όπου το συνδικαλιστικό κατεστημένο της ΠΝΟ (εργοδοτικό και κομματικό) πήγε για παρόμοιο έλεγχο στα Ε/Γ-Ο/Γ πλοία, κατήγαγε μία μεγάλη ήττα αφού δεν είχε την παραμικρή οργάνωση και προφανώς δεν είχε εξασφαλισμένη την συμμετοχή και συμβολή των ίδιων των Ναυτεργατών αυτών των πλοίων...

Οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε μία ακόμη βασική αιτία των παραβιάσεων της ναυτικής νομοθεσίας και των ΣΣΕ που είναι το γεγονός ότι οι προβλεπόμενες κυρώσεις που ισχύουν και επιβάλλονται είναι παντελώς αστείες και μηδαμινές και προφανώς δεν λειτουργούν ούτε αποτρεπτικά, ούτε αποτελεσματικά. Για τον λόγο αυτό επιβάλλεται αυτές να αναμορφωθούν άμεσα και ριζικά ώστε να περιοριστούν τα τριτοκοσμικά αυτά φαινόμενα και με τον τρόπο αυτό να προστατευθούν τα εργασιακά δικαιώματα των Ναυτεργατών.

Η ΠΕΝΕΝ έχει καταθέσει σχετική αναλυτική πρόταση χωρίς έως τώρα να υπάρχει αποδοχή από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του ΥΕΝ.

Τέλος κλείνοντας θέλουμε να επισημάνουμε ότι το καθεστώς ασυδοσίας των εφοπλιστών δεν περιορίζεται μόνο στην γραμμή Ραφήνας - Κυκλάδων αλλά στο σύνολο των Ακτοπλοϊκών και Πορθμειακών γραμμών της χώρας μας.

Για τον σκοπό αυτό η ΠΕΝΕΝ θα δώσει τις αμέσως επόμενες ημέρες σχετικά στοιχεία που αφορούν στοχευμένες παρεμβάσεις που έχει ήδη κάνει.